Dogbook – Waar is baasje?

Op een dag moest Serge naar de oogarts in Zaandam. Meestal gaat hij dan met de taxi naar het ziekenhuis. Het is daar zo klein dat hij zich redt zonder hond en dat het geen meerwaarde heeft om de hond in de auto te proppen. De taxi kwam nog voordat ik terug was van de honden uitlaten. Hoe Lion daarop reageerde lees je in zijn Dogbook van deze week.

Liever luisteren? Klink hieronder op play en leun lekker achterover!

20 juni

YO Dogbook,

Whoah wat hoor ik daar? Is dat de baas? Hey baasje, baasje, ik ben wakker hoor! Jij ook? Oh eerst ff koffie? Nou vooruit dan maar! Ineens hoor ik vrouwtje zeggen, “hoe laat komt je taxi?” Taxi, welke taxi? Waar gaan we naartoe? “Lion, kom!” Huh, waarom moet ik nou met vrouwtje mee? “Kom maar Lion, dan gaan we met z’n drietjes op stap!” Ook goed, gezellig met Bobbi en vrouwtje aan de wandel! Ik kon ff rustig mijn ding doen, al liep vrouwtje wel steeds te mopperen dat ik Bobbi met rust moest laten zodat zij ook haar gang kan gaan. Beetje jammer weer.

Toen we terug kwamen zagen we een auto staan. Iemand zei iets tegen vrouwtje en zij zei iets terug. Geen idee waar ze het over hadden. Yeah, we zijn thuis! Baasje, baasje! Ik ren de woonkamer in om de baas te zoeken. Huh, waar is hij nou? Baasje, baasje! Snel kijk ik in de slaapkamer. Ook niet. Baasje! Zou hij zich op het balkon hebben verstopt? Baasje baasje, waar ben je nou? Muziek kamer? Baasje baasje?! Gefrustreerd ren ik heen en weer, hoe kan de baas nou verdwenen zijn? Voordat we naar buiten gingen was hij er nog!

“Lion, kom eens hier!” Vrouwtje, waar heb je de baas gelaten? “Lion, kom nou hier gekke mafklapper!” Ok, ok ik kom al! Hey, ik hoor baasje! Uit die platte doos wat vrouwtje een telefoon noemt. en op het scherm kan ik de baas zien! “Hey ventje, ik kom straks naar huis hoor! Ik ben ff weg maar kom met een paar uurtjes wel weer naar huis!” Toch moest ik nog een rondje lopen om er zeker van te zijn dat de baas echt niet hier is. Toch raar, ik hoorde zijn stem en zag zijn hoofd. Die mensen communiceren maar raar met elkaar, videobellen noemde vrouwtje het geloof ik.

Zal wel, nu is het tijd voor eten. Dat gaat er altijd wel in! Na alle opwinding eerst maar ff een uurtje slapen, dat heb ik wel verdiend! Ineens hoor ik de voordeur, baasje, baasje, BAASJE!!! Helemaal door het dolle spring ik om hem heen. “Ah heb je me zo gemist vent?” Ja duh, jij was ineens spoorloos verdwenen!

Hierna zijn we nog even naar het honden park geweest zodat ik mijn kopzorgen eruit kon rennen en verder heb ik niks meer te vertellen, het is genoeg spanning voor een dag!

Dikke poot,

Lion