(Disclaimer: de kat op de foto is niet de verdwaalde kat maar een foto van mijn oude kat Binky
liever luisteren? Klik hieronder op play en leun lekker achterover!
Nou zo maak je nog iets mee. Hartverwarmend en iets meer vertrouwen in de medemens.
Gisteravond kwamen Serge en ik terug van boodschappen doen, zie ik vanuit m’n ooghoek een rode kater de weg over zwalken. Een tegemoetkomende auto had hem gelukkig gezien en een fietser die op hetzelfde moment aankwam week uit zodat de kat niet geraakt kon worden. Nadat de kat veilig op de stoep aankwam en heel zielig miauwend naar me toe kwam stopte een oudere vrouw ook omdat ze het had zien gebeuren en vond dat het katje er erg zwak en mager uitzag. Nou, dat was een understatement. Ribben tellen was geen enkel probleem en z’n ruggengraat was eng om aan te raken zo mager was het beestje. Ook was hij heel erg vies, al kon ik in het donker niet precies zien hoe erg hij er aan toe was. Het was die avond behoorlijk koud en regenachtig weer.
De mevrouw en ik besloten dat we het beste even contact konden hebben met een dierenarts om te informeren wat we het beste konden doen. We moesten langskomen zodat ze de chip konden aflezen als hij die had. Een halsband had hij in ieder geval niet. Het probleem was dat Serge en ik geen auto hadden en omdat we twee katten thuis hadden, we hem ook niet mee konden nemen. De vrouw die gestopt was heeft kennissen van haar gebeld om vervoer en een katten draagmand te regelen.
Intussen bleef de kat mij opzoeken en ik kreeg het gelukkig voor elkaar om de kat op schoot te nemen en warm te houden in mijn jas. Hij leek mijn warmte ook echt op te zoeken en zo waren we aan het wachten tot de mensen zouden komen. Gelukkig duurde dit niet lang en liet de kat zich zonder al teveel moeite in het reismandje doen. Ik had het echt te doen met het katje en heb mail adressen uitgewisseld met de mevrouw zodat we contact konden houden over hoe het met de kat ging.
Later op de avond kreeg ik een mailtje dat de kat gechipt was, Humpie heette en dat hij afkomstig was uit het dierenasiel in Crailo waar hij de volgende ochtend heen gebracht zou worden. Hij mocht gelukkig een nachtje bij de dierenarts blijven, dan bleef hij in ieder geval warm.
De volgende dag moest ik werken maar de kat heeft me de hele ochtend niet losgelaten. In de middag was ik vrij dus heb ik contact opgenomen met de dierenarts en het dierenasiel in Crailo om naar Humpie te informeren. De eigenaar was gelukkig gevonden en Humpie was inderdaad vermist. Er werd me verteld dat op het moment dat ik hen belde, Humpie onderweg was om herenigd te worden met zijn baasje en het enige wat hem mankeerde was een ontstoken oogje die goed te behandelen was.
Ik ben blij dat uitgerekend wij en die andere mevrouw hem moesten vinden en hem in ieder geval hebben kunnen helpen, wie weet hoe lang hij anders nog vermist was geweest! Gelukkig is alles goed gekomen!
Heb jij ook wel eens een dier in nood geholpen?
Wil je niks missen?
Nooit meer een artikel missen? Voer hieronder jouw email adres in en ontvang alle nieuwe berichten direct in jouw inbox! Handig toch?
